6.02.2014

7. Dlaczego dałeś mi wolność?

BARDZO WAŻNA NOTKA POD ROZDZIAŁEM, PROSZĘ CIĘ PRZECZYTAJ.

Justin's POV

Z jednej strony chcesz to zrobić, z drugiej, coś cię hamuje. Znasz to uczucie? Bo ja tak. Jestem tak bardzo niezdecydowany, że nie potrafię normalnie funkcjonować. I co ja mam zrobić?
Z przemyśleń wyrwało mnie ciche majaczenie pod nosem. Spojrzałem na leżącą Caitlin w moich ramionach, a kąciki moich ust, nieświadomie się uniosły.
- Mamo? - zapytała, podnosząc się z mojej klatki piersiowej, na co zmarszczyłem czoło. Dziewczyna przetarła swoje brązowe, zaspane oczy, po czym spojrzała w moją stronę.
W przeciągu trzech sekund momentalnie się ode mnie odsunęła, tym samym wpadając na szafkę. 
- Nic ci nie jest? - zapytałem z troską, przybliżając się do jej drżącego ciała. 
- Proszę, nie krzywdź mnie. - szepnęła chowając twarz w dłonie. Ona... Ona się mnie boi? Co ja pierdole, ona jest przerażona! 
- Błagam, zostaw mnie. - w jej oczach dostrzegłem szklanki, a jej dłonie przeraźliwie się trzęsły, próbując rozmasować tył pleców, które z pewnością bolały od uderzenia. 
- Hej spokojnie. - zaśmiałem się, widząc jak jej strach. Część mnie chciała jej cierpienia, śmierci. Druga część mnie nadal ją lubiła.
Cholera Bieber, co z Tobą. 
- Proszę Cię odejdź. - podciągnęła kolana do brody, kołysząc się lekko w przód i w tył.
Raz po raz pociągała nosem, uświadamiając mnie, że walczy z łzami. 
- Po prostu się uspokój, Carter. - złapałem za jej ramię, lecz momentalnie straciła moją rękę.
Kurwa, wkurwiająca Caitlin powraca.
Zacisnąłem lewą pięść, próbując pohamować swoją eksplodującą złość. Nie mam pojęcia, czemu walczę sam ze sobą. Dlaczego po prostu nie mogę jej zabić, tak jak planowałem zrobić to wcześniej? To wszystko jest strasznie popierdolone.
- Justin... - wychrypiała przez łzy, próbując spojrzeć mi prosto w oczy. Naprawdę nie rozumiem tej dziewczyny, raz potrafi mnie wyzywać, szarpać się ze mną, a drugi raz jest potulna jak piesek. Co z nią? I w ogóle co ze mną? Przecież chciałem jej śmierci.
- Słuchasz mnie? - zapytała, a ja momentalnie otrząsnąłem się z własnych rozmyśleń. Przytaknąłem głową, dając jej jasny znak, że jej słucham i chcę, żeby kontynuowała swoją wypowiedź.
- Mógłbyś zabrać mnie na cmentarz? Chciałabym pożegnać się z twoim ojcem w odpowiedni sposób. To moja ostatnia prośba, każdy ma do niej prawo przed śmiercią. - to prawda, wiele razy słyszy się w filmach o "ostatnim życzeniu" dla ofiary zabójstwa, jednak ona mnie tym szczególnie zdziwiła. Ja, gdybym miał taką możliwość chciałbym pożegnać się ze swoją rodziną, a nie rodziną zabójcy. 
Ostatecznie zdecydowałem, że nie będę jej pytać dlaczego podjęła taka decyzję.
- Dobrze. Wyrobisz się w 10 minut? - spojrzałem na czarny zegarek wiszący na ścianie na przeciwko mnie, przypominając sobie, że byłem umówiony z Bob'em. 
- Um.. Jasne. - spuściła wzrok na swoje splecione palce, oczekujący chyba tego, że wyjdę.
- Caitlin. - wymówiłem jej imię proszącym tonem, co w ogóle do mnie nie pasowało. Wstałem, spoglądając na jej potargane ubranie, które nie prezentowałoby się zbyt dobrze w miejscu publicznym.
Bez słowa podszedłem do szafy, wyjmując  ciemne jeansy, biały podkoszulek oraz bluzę. 
- Będę czekał na dole. - rzuciłem ciuchy w jej stronę, po czym wyszedłem z pokoju, zamykając za sobą drzwi.
Nadal nie wiem czemu się tak zachowuje. Wszystko dotychczas było dobrze, wszystko szło po mojej myśli, lecz wczorajsze wydarzenie kompletnie mnie załamało. Gdy widziałem broń przy jej skroni... Tego było za wiele. W każdej chwili mogła nacisnąć spust i... I już by jej tutaj nie było. 
Gdyby naprawdę tak się stało, to nie wiem jakbym to przeżył. Ona miała zginąć z moich rąk, nie ze swoich. To ja naciskając spust, powinienem odczuć ulgę. Ulgę, która wyrzuci ze mnie wszystkie wspomnienia związane z śmiercią ojca. Poczułbym się wolny od tego całego gówna przez które cierpiałem kilka długich lat. Ale czy na pewno tego chce? 
Caitlin była pierwszą dziewczyną, na której mi tak bardzo zależało. Codzienny widok jej uśmiechniętej twarzy sprawiał, że szalałem z radości. Zawsze chciałem mieć ją przy sobie, chciałem żeby była moja. W chwili, gdy przyczyniła się do śmierci mojego ojca, znienawidziłem ją. Wszystkie uczucia, którymi ją darzyłem, tak po prostu wygasły.
Zostałem sam.
Ja, Justin Bieber nauczyłem się jak zabijać, ranić i zadawać ból.
Niczego innego nie pragnąłem. Jestem psychopatą? Nie. Jestem człowiekiem, który zabijając czuł ulgę. Cholerną ulgę, która niestety nie trwała wiecznie. Gdybym zabił Caitlin, to jestem prawie pewien, że ona by nie zniknęła.
Dlaczego to do cholery nie jest takie proste? Nawet, gdy sama próbowała się zabić, to zawsze ją ratowałem.
Gdy połykała tabletki,
gdy podcinała żyły,
gdy robiła wszystko, by zasnąć, ja tam byłem i ją ratowałem.
Teraz, gdy próbowała strzelić sobie w głowę, ja ją też kurwa uratowałem! 
Kiedyś myślałem, że to będzie proste, że łatwo będzie mi ją zabić. Teraz? Teraz wszystko wraca. Wszystkie wspomnienia wracają. W ciągu tych kilku dni, kiedy ją biłem, szarpałem, kazałem nawet ją zgwałcić, budziłem się w nocy z poczuciem winy. Jakiś głos w mojej głowie, zawsze powtarzał "Stary, ona pierwsza pokazała ci czym jest miłość." I taka była prawda, bo tylko i wyłącznie dzięki niej odczułem, co oznacza mieć motyle w brzuchu na widok ukochanej osoby.
- Jestem gotowa. - wzdrygnąłem się na jej opanowany głos, a moje oczy momentalnie powędrowały w jej stronę. Muszę przyznać, ze wyglądała w miarę w porządku. 
- Jedziemy? - zapytałem, lecz dopiero po chwili przywaliłem sobie niewidzialnego liścia w twarz, gdyż odpowiedź była oczywista.


Caitlin's POV

Całą drogę spędziliśmy w milczeniu. Nie chciałam go denerwować, w końcu to moje ostatnie chwile życia. Wiecie jak okropnie się czuje? Świadomość tego, że niedługo umrę doprowadza mnie do szału. Nie zobaczę już mamy, Cody'iego... Tak cholernie za nimi tęsknię, tak bardzo chciałabym być przy nich w tym momencie.
- Jesteśmy na miejscu. - oznajmił Justin, wychodząc z samochodu, czekając, aż zrobię to samo. Baz jakiegokolwiek namysłu również opuściłam pojazd, po czym skierowałam się w stronę małej uliczki, prowadzącej na cmentarz. Przełknęłam głośno ślinę, czując przyjemy chłód na swoich bladych policzkach.
- Jesteś pewna, że chcesz tam iść? - zapytał, chowając swoje dłonie do przednich kieszeni, kierując się w stronę wejścia. Ugh, przecież znasz odpowiedź, Bieber.
- Tak. - odparłam podążając za nim, na wyznaczony grób. Szliśmy około 2 minut, a mnie coraz bardziej przerażał fakt, że niedługo ja tu mogę leżeć. 
W pewnym momencie, Justin stanął, a ja o mało co nie wpadłam na jego plecy. 
Niestety nie mogłam zobaczyć jego wyrazu twarzy, gdyż stał tyłem do mnie.
Chociaż w sumie, nawet nie wiem, czy chciałam go widzieć. Pewnie był zalany bólem i coraz bardziej się bałam, że może coś mi zrobić. W końcu jest tu, przy swoim ojcu, wszystko sobie przypomniał i nie wiadomo co może mu przyjść do głowy.
Chciałam coś powiedzieć, coś zrobić, cokolwiek, jednak... Nie bardzo wiedziałam co. Przyszłam tu, przeprosić jego tatę, ale obecność Justina sprawia, że się krępuje. 
- Możesz usiąść jeśli chcesz. - przemówił, jednak nadal tkwił w tej samej pozycji patrząc przed siebie. Nie spojrzał nawet na nagrobek, jego wzrok był skierowany w stronę jakiegoś lasu, znajdującego się przed nami. Zaczynam się o niego martwić. Nie wiem co powinnam zrobić, przytulić go, pogłaskać po ramieniu? Zawsze może przyłożyć mi nóż do gardła krzycząc, że to wszystko moja wina.
Och, może jednak usiądę.
- Chodź. - pociągnęłam go delikatnie za rękaw od kurtki i ku mojemu zdziwieniu, bez żadnego szarpania zajął miejsce przy mnie. Teraz jego oczy były skierowane na marmurową płytę, a moje serce o mało nie wybuchło na ten widok.
To nie był ten sam Justin, co chciał mnie zabić, zniszczyć i zrobić wiele różnych rzeczy, o których jeszcze nie wiem.
To był po prostu chłopak z wielkim bólem w oczach, który stracił tatę. W sposób jaki przyglądał się jego zdjęciu widniejącym w lewym górnym rogu nagróbka, mogłam wyczuć jak bardzo mu go brakuje. 
- Wszystko ok? - zapytałam, przybliżając się do jego zmarzniętej sylwetki. Był całkowicie pochłonięty własnymi myślami. Jakby cały świat przestał dla niego istnieć, jakby był tylko on, jego tata i wszystkie ich wspólne chwile razem.
- Justin. - szepnęłam, oczekując chociaż jakiegoś poruszenia, mruknięcia z jego strony, jednak dalej nie dawał oznak życia. Postanowiłam, że dam mu chwilę na oswojenie się, a ja sama w końcu zacznę swoją, ułożoną kilka minut temu mowę.
- Więc.. Chciałabym Pana przeprosić. - wypowiedziałam niepewnie, a mój wzrok powędrował w na zdjęcie Pana Bieber'a. Mimo, iż czułam się lekko skrępowana tą całą sytuacją, postanowiłam kontynuować.
- Prawda jest taka, że gdyby nie ja, Pan.. Pan nadal by żył. - zamilkłam na chwilę, wycierając skrawkiem rękawa pojedynczą łzę, z mojego policzka. No super, to dopiero początek, a ja już muszę płakać.
- Gdyby nie ja, Pan nadal by tu był. Przy Justin'ie. Ten chłopak naprawdę Pana kocha, całym sercem i nigdy nie zapomni o więzi, jaka was łączyła i nadal łączy. - po raz kolejny odpowiedziała mi cisza. Mimo, że jestem chrześcijanką i wierzę, że zmarłe osoby nas w pewnym sensie słyszą, czułam się głupio, jakbym gadała sama do siebie.
- Nie wiem co powinnam jeszcze powiedzieć. - spuściłam wzrok, zagryzając dolną wargę, z trudem powstrzymują łzy.
- Gdybym na to wszystko zareagowała wcześniej... Będę żyć z poczuciem winy do końca swoich dni. - och, czyli już niedługo. - I jest mi z tym naprawdę bardzo źle. Przepraszam, przepraszam z całego serca. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas i naprawić ten błąd. Mam nadzieję, że Pan jak i Justin, kiedyś wybaczycie mi moją lekkomyślność. Oddałabym wszystko by to naprawić. Żeby Justin nadal był szczęśliwy, bo to należy się każdemu dziecku, a ja wiem, że on przeszedł zbyt dużo jak na swój młody wiek. Niech Pan nigdy nie zapomni, że on zawsze będzie kochał swoją rodzinę mimo wszystko. - zakończyłam swoją wypowiedź szlochem, który chciałam powstrzymać, jednak jak zwykle nie potrafiłam.
Bez żadnego słowa, wybiegłam z cmentarza w stronę samochodu Justin'a.
Jestem głupia czy głupia?
No kobieto, masz wolną rękę możesz uciec! Ale nie, moje nogi totalnie odmówiły mi posłuszeństwa. Upadłam na kolana chowając swoją twarz w zmarznięte dłonie, pozwalając moim oczom na uwolnienie jak największej ilości łez. Czułam się strasznie winna. Dopiero teraz zrozumiałam, że gdybym nie spanikowała tamtej nocy, tata Justin'a by żył, a on nie musiałby teraz się na mnie mścić i próbować mnie zabić. To wszytko było strasznie pokurwione.
- Caitlin. - usłyszałam za sobą i w przeciągu kilku sekund zostałam szarpnięta za ramię, w skutek czego, wstałam na równe nogi. Obróciłam się w stronę bruneta, wycierając mokre policzki. Jego wyraz twarzy, nie był już taki spokojny jak chwilę temu. Wskazywał tylko jedno-zła strona powróciła.
- Wszystko w porządku? - zapytałam dla pewności, cofając się kilka kroków w tył, dla własnego bezpieczeństwa.
- Nic kurwa nie jest w porządku! - krzyknął, wymachując rękami we wszystkie możliwe strony. Jego mięśnie momentalnie się napięły, a w oczach mogłam dostrzec pulsującą złość.
Ups, chyba nie jest za dobrze.
- Proszę cię, uspokój się. - dopiero po chwili zorientowałam się, jak moje ciało przeraźliwie się trzęsło. Nie mam ochoty na powtórkę sprzed wczoraj, a na dodatek ostatnio zostałam po raz drugi zgwałcona. Już wolę, by w końcu mnie zabił i uwolnił od tych wszystkich bolesnych, wspomnień.
- Jesteś szmatą. Pieprzoną szmatą, która zniszczyła mi życie. - podszedł do mnie, jednak w żaden najmniejszy sposób mnie nie dotknął.
JESZCZE.
Wpatrywał się w moje oczy, próbując uspokoić swój gwałtowny oddech, co nie szczególnie mu wychodziło.
Postanowiłam zachować spokój i się nie odzywać, chociaż szczerze, prawie sikałam w gacie ze strachu. Jest zdolny do wielu rzeczy, o których nawet nie chce myśleć.
- Rozbiłaś moją rodzinę, nie rozumiesz tego? Trzeba być naprawdę pokurwioną szmatą, by zrobić coś tak podłego. Brzydzę się tobą. - och brzydzisz się mną? A kto wczoraj nie chciał, bym popełniła samobójstwo? No kto? Naprawdę przestaję cię ogarniać, Bieber.
- Przeprosiłam, nie wiem co mam jeszcze zrobić. - szepnęłam, spoglądając gdzieś w bok, unikając jego piorunującego wzroku, którym chciał mnie ewidentnie zabić. Boże pomóż mi, błagam. Czuję, że to nie skończy się za dobrze.
- Nienawidzę cię! - krzyknął, wywołując drganie w moich bębenkach, po czym podniósł rękę i z całej siły wymierzył mi osty cios prosto w mój prawy policzek.
Potem... Potem wszystko działo się tak szybko, że nawet nie czułam bólu.
Szarpnął mnie za rękaw bluzy, w skutek czego upadłam. Gdy z trudem próbowałam się podnieść, kopnął mnie w brzuch, wywołując u mnie nagły atak kaszlu i plucie krwią. Kopał mnie w to samo miejsce parę minut, krzycząc pod nosem jak bardzo mnie nienawidzi. Jego głos z każdym kolejnym uderzeniem stawał się coraz mniej dosłyszalny, a obraz jaki znajdował się przede mną, robił się coraz bardziej ciemniejszy, aż w końcu czarna plama wypełniła moje całe pole widzenia.

Czując delikatny podmuch wiatru na mojej skórze, momentalnie otworzyłam oczy i od razu tego pożałowałam. Ostre słoneczne promienie bijące z otwartego okna poraziły moje tęczówki, w skutek czego musiałam je ponownie zamknąć. 
- Jak się czujesz? - niewyraźny głos dotarł do moich uszu, a łóżko na którym siedziałam, zapadło się na chwilę, dając mi znak, że ktoś na nim usiadł. Delikatnie i powoli otworzyłam oczy, próbując przyzwyczaić się do światła panującego w pomieszczeniu.
Wszystko wokół mnie było tak straszliwie jasne, że przez chwilę zaczęłam się zastanawiać czy nie jestem już w niebie.
Niestety widok siedzącego przy mnie Justin'a, uświadomił mnie, że to jednak piekło.
- Zostaw mnie. - szepnęłam, przyciągając swoje kolana do brody, co sprawiło mi ogromy ból. Dopiero teraz przypomniałam sobie o tym, że byłam kopana dobre kilka minut. Nawet nie chce widzieć tych wszystkich siniaków na moim brzuchu.
- Przestań już to w kółko powtarzać. - wywrócił oczami najwyraźniej podirytowany moim tonem głosu. 
- Jak długo byłam nieprzytomna?
- Cały dzień i noc. - spuścił wzrok na swoje nogi, jakby żałował tego co zrobił. Żałował? Och co ja pieprzę, on nigdy tego nie żałuje.
- Mogłabyś pójść ze mną w jedno miejsce? - zapytał, jednak pewnie nie oczekiwał, że powiem "nie", gdyż mu nie można się sprzeciwiać. Niepewnie wstałam na nogi i momentalnie złapałam się za dolną część swojego brzucha. To naprawdę cholernie bolało.
Justin bez żadnego słowa złapał mnie za rękę po czym wyprowadził z pokoju, zmierzając w stronę piwnicy. Dopiero teraz poznałam to miejsce. Znajdowaliśmy się w jego bazie, z której uciekłam.
Ale zaraz, dlaczego on mnie tak prowadzi?
Przełknęłam głośno ślinę, gdy dotarliśmy tego samego miejsca, w którym byłam przetrzymywana. Rozejrzałam się dokładnie po pokoju, przypominając sobie tamten dzień.
Dzień pierwszy.
Podeszłam do łóżka, które stało tam gdzie kiedyś i delikatnie przejechałam opuszkami palców, po białej pościeli.
Tyle wspomnień, o których chciałabym zapomnieć...
- Trzeba zakończyć to wszystko tam, gdzie się zaczęło. - usłyszałam za sobą drżący głos i nieświadoma niczego odwróciłam się do przodu. Widok jaki przed sobą zobaczyłam, totalnie zwalił mnie z nóg. Justin stał przede mną, trzymając w swojej ręce broń, wymierzoną prosto w moje serce. Mój oddech momentalnie przyśpieszył, gdy przyłożył lufę do mojego serca. Miałam ochotę zacząć krzyczeć, płakać, uciec, jednak moje ciało było sparaliżowane. Może to dobrze? Może da mi w końcu ulgę? Z trudem spojrzałam w jego załzawione tęczówki, sama próbując powstrzymać wodospad łez, ale jak zwykle, nie potrafiłam.
- Przepraszam cię za wszystko Justin. - szepnęłam, zaciskając całej siły swoje mokre od płaczu powieki. Proszę, oby nie bolało.
- Zrób to szybko błagam. - skrzywiłam się, czekając na strzał, który ostatecznie miał rozerwać moje serce. Cała się trzęsłam próbując wmówić sobie, że będzie dobrze, że nie zaboli. Prawda jest taka, że nie było dobrze. Moje ciało nie potrafiło się uspokoić, a łzy dosłownie wylewały się z moich zamkniętych oczu. 
- Nie kurwa, nie potrafię. - usłyszałam i momentalnie zesztywniałam. Powoli otworzyłam powieki, jednak dalej nie potrafiłam się uspokoić. Wyglądałam jak galaretka w tej chwili.
Ale wracając... Co?!
Czy on powiedział, że nie potrafi?
Nie rozumiem, błagam Bieber miałeś mnie przed chwilą zabić, co z Tobą?
- Uciekaj. Wypierdalaj z mojego życia raz na zawsze, nie chcę cię nigdy więcej widzieć! - krzyknął, oddalając się ode mnie, po czym wskazał na drzwi swoim pistoletem. Nadal zero reakcji z mojej strony. Catilin rusz dupsko, on ci daje właśnie wolność!
- Ju... - zaczęłam, jednak jak zwykle mi przerwał.
- Nie, po prostu spierdalaj, teraz! - w końcu mój mózg doznał oświecenia i nie zważając na ból brzucha, wybiegłam jak najszybciej potrafiłam z jego bazy. Zimny podmuch wiatru, który przyjemnie otulił moją twarz, uświadomił mnie jeszcze bardziej o mojej wolności. 
- Żegnaj Justin. - ostatni raz spojrzałam na dom chłopaka i postanowiłam w spokoju odejść z tego paskudnego miejsca.
Jednak moja wolność nie trwała zbyt długo.
- Witaj księżniczko. - odwróciłam się przodem i po raz kolejny w dzisiejszym dniu, o mało co nie zasłabłam. Postać znajdująca się przede mną wróżyła tylko i wyłącznie kłopoty. Dlaczego jak zwykle ja muszę mieć takiego cholernego pecha w życiu? Co ja takiego złego wam wszystkim zrobiłam?

NIE WIEM, CZY SIĘ CIESZYCIE CZY NIE, 
ALE WRÓCIŁAM!

NO CÓŻ, NIE MOGŁAM JUŻ 
BEZ WAS WYTRZYMAĆ.

CHCIAŁABYM PODZIĘKOWAĆ
WSZYSTKIM, KTÓRZY PRÓBOWALI
MNIE "ZATRZYMAĆ",
TYM, KTÓRZY PODZIĘKOWALI
MI ZA MOJĄ PRACE
I TYM, KTÓRZY NADAL TU WCHODZĄ
Z NADZIEJĄ, ŻE DODAM KOLEJNY ROZDZIAŁ.

DZIĘKI WAM WRÓCIŁAM,
DAJECIE MI OGROMNĄ SIŁĘ,
BARDZO WAS KOCHAM :')

JEŻELI O MNIE NIE ZAPOMNIELIŚCIE,
TO ZAPRASZAM WAS NA 8 ROZDZIAŁ,
KTÓRY PRAWDOPODOBNIE POJAWI
SIĘ SZYBCIEJ NIŻ ZWYKLE.

JEŚLI CHODZI O SPRAWY ORGANIZACYJNE,
TO JULKA BĘDZIE PROWADZIĆ TWITTERA,
KTÓREGO PRZEZNACZYŁAM DO
INFORMOWANIA WAS O NOWYCH POSTACH.


JA, OSOBIŚCIE BĘDĘ RZADKO TAM ZAGLĄDAĆ,
MOŻECIE MNIE ZNALEŹĆ NA TT I ASKU

UZUPEŁNIŁAM BLOGA.
MOŻECIE POZAGLĄDAĆ WE WSZYSTKIE ZAKŁADKI,
KTÓRE WPROWADZĄ WAS W FABUŁĘ,
(spędziłam nad nimi całą noc ;_;)

ask: muffiss

CO SĄDZICIE OGÓLNIE O ROZDZIALE? 
PODOBA SIĘ?
JAK MYŚLICIE KTO PRZYSZEDŁ DO CATT?
DLACZEGO JUSTIN JĄ WYPUŚCIŁ?
WYRAŹCIE SWOJĄ OPINIĘ W KOMENTARZU :)



NA SAM KONIEC, CHCIAŁABYM ZAPROSIĆ
WAS NA MÓJ DRUGI BLOG.
ŻEBY ZAPOZNAĆ SIĘ Z FABUŁĄ,
ZAPRASZAM DO KARTY
"PROLOG+ZWIASTUN"

BROKERS GANG

49 komentarzy:

  1. jejku! rozdział jest boski! jejku, tak Ci dziękuje że jednak postanowiłaś nadal pisać to opowiadanie :') należy do jednego z najlepszych jakie czytam, a czytam ich duuuużoooo :D
    nie mogę się już doczekać nn ;) ♥
    @Danger12345678

    OdpowiedzUsuń
  2. nareszcie. codziennie tu zaglądałam z nadzieją że dodasz następny rozdział. mam nadzieję że na kolejny nie będę musiała czekać tak długo bo kocham to opowiadanie. jestem cholernie ciekawa kim jest ta osoba którą spotkała Catt i czy Justin jej pomoże :D czekam na następny!

    OdpowiedzUsuń
  3. Oooooooooooooo Boże,
    to jest zajebiste, tak?
    Mam rację, tak?
    TAK
    ksoedkpsekdfpokrdpogfkrd *_*
    @demsiuhl

    OdpowiedzUsuń
  4. Jezu kocham cię !!!! Nie mogłam się doczekać rozdziału i zaglądałam tu codziennie

    OdpowiedzUsuń
  5. Wow. Strasznie się ciesze, że wróciłaś i to kurcze JAK! Ten rozdział jest niesamowity! A końcówka?! Zwala z nóg! Nie wierzę, że w takim momencie skończyłaś. hahah. Czekam na kolejny rozdział. ♥
    love,
    @awmycake (@agniusiek)

    OdpowiedzUsuń
  6. Jeju ciesze się, że wróciłaś. Rozdział zajebisty. I musiałaś skończyć w takim momencie? Czekam na next ♥

    OdpowiedzUsuń
  7. Świetny tak długo czekalam i wreszcie jestt:)
    Kocham

    OdpowiedzUsuń
  8. Cieszę się że wróciłaś, często wchodziłam tutaj żeby zobaczyć czy dodałaś nowy rozdział haha Rozdział jest świetny, ale i tak najlepsza jest końcówka.. zastanawiam się kto to jest heh Czekam na kolejny rozdział i życzę dużo weny <3 Chciałabym być dalej informowana xx

    Pozdrawiam - @Tverella

    OdpowiedzUsuń
  9. Tak bardzo się cieszę, że wróciłaś! Uwielbiam to ff, a gdy Caitlin była na cmentarzu i mówiła do taty Justina to tak szczerze miałam łzy w oczach. Czekam z niecierpliwością na nn x

    OdpowiedzUsuń
  10. Myślę że to jest ten jej chłopak co ją zgwałcił

    OdpowiedzUsuń
  11. Nawet sobie nie wyobrażasz jaki miałam zaciesz gdy zobaczyłam nowy rozdział. Zajebisty! heh Bieber na pewno zaczął powolutku coś do niej czuć, no bo przecież pierwszej miłości się nie zapomina :) A Cat strasznie biedna ;/ Tylko ją wypuścił, a tu znowu kłopoty. Dawaj szybko kolejny rozdział (na brokers też!) bo za dużo pytań mi zostało.
    Love ya xx
    @WoahJuliet (zapraszam też do siebie na nowy rozdział badboyfairytale.blogspot.com :3 )

    OdpowiedzUsuń
  12. Tak bardzo się cieszę, że wróciłaś! Co do rozdziału to myślałam, że Justin ją zakatuje przed tym cmentarzem czy coś, a tu NIESPODZIANKA! JUSTIN NAJPIERW CHCE JĄ ZASTRZELIĆ, A PÓŹNIEJ WYPUSZCZA JĄ NA WOLNOŚĆ! A ty nagle jeszcze większy zaskok, bo spotyka kogoś kogo nie chciała spotkać i się go cholernie boi. Wdech, wydech, wdech, wydech.
    Dobra już się uspokoiłam. Mam nadzieję, że u Biebera odradza się to uczucie do Cat i, że wpierdoli temu komuś tak, że się na drugą stronę przewinie.
    Do kolejnego rozdziału!
    @carry_death
    Ps. Nadal chcę być informowana :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Świetny rozdział ! Strasznie sie ciesze ,że postanowiłaś kontynuować prowadzenie bloga . Z niecierpliwością czekam na kolejne rozdziały ♥ xx

    OdpowiedzUsuń
  14. Świetny rozdział! Nawet nie wiesz jak się cieszę że do nas wróciłaś i mam nadzieje że z nami zostaniesz :) czekam nn ;)
    Do Catlin przyjdzie ten koleś z klubu nocnego? (Dolls?)

    OdpowiedzUsuń
  15. jeeeeeej, wróciłaś <3 często tu wchodziłam sprawdzając czy przypadkiem nie dodałaś czegoś nowego i nie wróciłaś do nas! w końcu się to udało, tak bardzo się cieszę..
    co do rozdziału, to jest świetny! naprawdę genialny! jestem zadowolona, że Justin po jej przeprosinach nie rozkleił się i stał się ciepłą kluchą, tylko zareagował tak jak na tego Justina przystało :) coś mi się jednak wydaje, że jego miłość do Catlin wraca z wielkim BUM! hahahahahahahaha, co ja gadam XD ten koleś to nie przypadkiem ten cały Bob z tego klubu? tak mi się wydaje.. no nic, czekam na następny rozdział i rozwinięcie całej tej akcji.. nie mogę się doczekać <3
    jeszcze jedno, ten szablon jest cudowny, te wszystkie zakładki, to wszystko jest nieziemskie, bardzo mi się podoba <3 jesteś genialna! ♥
    @serioouss xx

    OdpowiedzUsuń
  16. Powiem szczerze, że jest to najlepsze ff, które do tej pory czytałam :) Już kieyś trafiłam na tego bloga i przeczytałam kilka rozdziałów, lecz jak widzę jest ich więcej. Czekam z niecierpliwością :)

    OdpowiedzUsuń
  17. O kurwa to ff jest GENIALNE! dbxjxncxfbxjxxlpo Gdy je czytam czuje się jak jakiś psychopata hahah ja myśle, że Caitlin spotkała tego chłopaka co ją pierwszy raz zgwałcił.. @AyeMyBigBro

    OdpowiedzUsuń
  18. O. MOJ. BOŻE. TO. JEST. ZAJEBISTE. KOCHAM. masz talent <3 mogłabyś mnie informować o nn? Powodzenia w dalszym pisaniu.; ) / @aj_em_belieber

    OdpowiedzUsuń
  19. świetny ! ciesze się że wróciłaś! i teraz mam takie ghdfkjxnhr w brzuchu i wgl! czekam na nn + nadal chce byś informowana / @Natalia1234455

    OdpowiedzUsuń
  20. TAK BARDZO SIĘ CIESZĘ, ŻE WRÓCIŁAŚ! Tęskniłam! Serio. Codziennie wchodziłam sprawdzić czy nie dodałaś nowego rozdziału <333333333 Czekałam na Twój powrót z niecierpliwością! Wiedziałam, że za bardzo nas kochasz, by zostawić to opowiadanie ;)))))))) A z rozdziału jestem bardzo zadowolona! ;)))))))
    Myślę, że Justin nadal czuje coś do Caitlin. Chociażby nienawidziłby jej niewiadomo jak bardzo, to i tak gdzieś w głębi serca ją kocha. Bo gdyby tak nie było zabiłby ją już dawno.
    Caitlin ma na prawdę wielkiego pecha w życiu. Została zgwałcona, wiele razy pobita do nieprzytomności i do tego jeszcze napotyka się o jakiegoś gościa, który może jej coś złego zrobić. Mam taką cichą nadzieję, że Justin ją uratuje ;))))) Nie oszukujmy się, zależy mu nadal na niej!
    Jestem bardzo szczęśliwa, że wróciłaś i nadal będziesz prowadzić tego bloga <333333333 Kocham to opowiadanie! Jest jednym z moich ulubionych <333333333
    Z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział. Jestem ciekawa, jak to wszystko dslej się potoczy i czy Caitlin wyjdzie z tego cała ;))))))))
    KOCHAM CIĘ! ♥♥♥♥♥♥♥
    @mxleyqueen

    OdpowiedzUsuń
  21. W końcu! Zajebisty rozdział!!! Zapraszam do mnie: http://ride-or-die-remember-horanowa.blogspot.com/?m=1
    TT: Marlena203

    OdpowiedzUsuń
  22. W końcu! Zajebisty rozdział!!! Zapraszam do mnie: http://ride-or-die-remember-horanowa.blogspot.com/?m=1
    TT: Marlena203

    OdpowiedzUsuń
  23. ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

    OdpowiedzUsuń
  24. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  25. Nie mogę się doczekac kolejnego rozdziału!

    OdpowiedzUsuń
  26. Nie mogę się doczekac kolejnego rozdziału!

    OdpowiedzUsuń
  27. Super aż płakałam

    OdpowiedzUsuń
  28. Hej mam zaszczyt nominowac cie do Liebster Blog Award więcej informacji na ten temat tutaj >>>http://itrybemyself.blogspot.com/2014/02/liebster-blog-award.html

    OdpowiedzUsuń
  29. Ten rozdział jest hdndjks nie umiem inaczej tego wyrazić.Najlepszy blog na który trafiłam.Pomysł na opowiadanie miałaś świetny.Myślę że nie przestaniesz dodawać opowiadań na tym blogu i mam nadzieję że kolejny rozdział będzie nie długo <3

    OdpowiedzUsuń
  30. ciszę się że trafiłam na tego bloga! <3 Jesteś wspaniała tak samo jak i to opowiadanie. Naprawdę świetnie piszesz i życzę ci weny :)
    Mam nadzieję, że ten co teraz do niej ''zagadałał'' nie zrobi jej krzywdy, a jak coś by takiego sie wydarzyło to mam cichą nadzieję, że Justin ją uratuje lol ale to tylko moja wyobraźnia x

    OdpowiedzUsuń
  31. Świetny rozdział.Czekam na nn <3

    OdpowiedzUsuń
  32. rany kocham to cudo niemoge sie doczekac nn/Trolololo

    OdpowiedzUsuń
  33. Cudowny, I love it ;D

    Zapraszam do mnie :
    Opowiadanie ----> http://ladadeee.blogspot.com
    Filmy i blogi które czytam ---->
    http://hashzaczatowaniaprzemysleniairecenzje.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  34. Świetny rozdział :*

    OdpowiedzUsuń
  35. wczoraj trafilam na tego bloga i sie juz wciagnelam, czekam na nn!! jak mozesz, to informuj mnie o nastepnych :) @avestylin

    OdpowiedzUsuń
  36. Świetny *.*

    OdpowiedzUsuń
  37. Świetne *_______* Nie mogę się doczekać plissska pisz i zapraszam do siebie --> http://thats-all-changing.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  38. Genialne *___* Zapraszam na swój --> http://thats-all-changing.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  39. Wróciłaś? Czekam 4 msc na rozdział kolejny ;cccccccccccc
    Proszę dodawaj regularnie rozdziały, ten blog jest inny niż wszystkie, jest lepszy, jest po prostu zajebisty!!!!

    OdpowiedzUsuń
  40. Kiedy nn? czemu już nie piszesz? minęło 7 miesiecy a rozdziału nadal nie ma....

    OdpowiedzUsuń
  41. Kiedy następny? ❤

    OdpowiedzUsuń
  42. Na następny chyba nie ma co liczy, co? A zapowiadało się fajni. Jak to czytasz to wiedz, że masz talent ;)

    OdpowiedzUsuń
  43. Proszę kontynuuj ten blog bo on jest niesamowity 😢

    OdpowiedzUsuń
  44. Jak moze byc zawieszone ??? Super pisalas ;)

    OdpowiedzUsuń